Wat een puinhoop! Mijn werkkamer met nog maar een half bureau en allemaal halfvolle dozen. Alles moet eruit. Want er komt een andere vloer in en de muren worden gestuct. Voorlopig moet ik boven werken. Want alles moet natuurlijk wel gewoon kunnen doordraaien. Zal blij zijn als het klaar is!!!

Kerstavond 2015. Met z'n zessen bij elkaar, want we zouden kadootjes uitpakken, eten en 's avonds gaan bowlen. Hoe anders is het gelopen. 's Ochtends eindelijk beiden ervan doordrongen dat het voor ons lieve hondje Nicky genoeg was geweest. Waarom nog langer rekken, voor haar geen plezier meer en daardoor voor ons ook niet. Het zou alleen nog maar slechter met haar gaan. De tumor groeide door en ze zou alleen nog maar verder uitteren want ze at niet meer. Gelukkig kon de dierenarts om een uur of 4 nog komen. En zo hebben we haar laten gaan, met z'n allen op de grond zittend, Nicky op mijn arm, Dick die haar kleine stukjes leverworst voerde, gekriebeld door ik weet niet hoeveel handen tegelijk. Heel rustig sliep ze in, met tevreden snurkgeluidjes die ons eraan herinnerden hoe ze vroeger vaker zo diep kon slapen. Lief klein hondje, wat een geweldig maatje ben je voor ons geweest. Voor altijd bij me in mijn hart. En daarom is het goed zo.

Het is raar om aan kleine dingen te merken, dat ik nog steeds in de rouw ben. Het is niet zo dat ik elke dag aan je denk, laat staan dat ik heel vaak om je huil. Hoewel het de laatste weken wel erger is, dat aan je denken en om je huilen. Maar ik merk het aan andere dingen vooral dat ik anders ben dan anders. Ik had helemaal geen zin om alles voor de kerst te versieren. Ik had geen zin om kaarten te versturen. Ik heb nu toch maar eens wat nieuwe kleding gekocht, omdat ik wel moest voor de kerst, maar kleding interesseert me ook al niet meer zo. Een vakantie voor volgend jaar bespreken, ik heb er geen zin in, terwijl ik andere jaren rond deze tijd al bijna had geboekt. Als ik denk aan met z'n allen rond de kersttafel, dan wordt ik verdrietig, terwijl jij er al jaren niet meer bij was. Oud en Nieuw om 12 uur? Ik moet er niet aan denken, alsof er om 12 uur een grote zware deur wordt dichtgedaan waar we nooit meer door terug kunnen. Het slaat nergens op en mijn gevoelens en gedachten verbazen me. Aan de oppervlakte is alles gewoon doorgegaan, diep van binnen murmelt en gonst het, het prikt en het zweert, en wat ik daarmee aan moet, dat weet ik niet.
Vandaag ben je jarig. Mama was het vergeten. Toen ik het vertelde, schrok ze. Maar ik denk dat ze het nu alweer vergeten is. Ze praat wel over je. En over Gitje, Hoe is het toch mogelijk dat die ook doodging, zo snel erna.... Ik kan blijven vertellen dat Gitje ziek werd en een spuitje heeft gekregen, maar dat maakt niks uit, even later is ze dat alweer kwijt.
Nog een paar weken en dan is het een jaar geleden. Ik weet niet wat ik ermee aan moet. het is net of het echte verwerken nu pas is begonnen. De frustraties en de machteloosheid zijn op de achtergrond gekomen en wat er nu is, is verdriet. Ik vraag me niks meer af, want in dit afgelopen jaar heb ik geen enkel antwoord gekregen. Het is gewoon gebeurd en het is klaar en het doet pijn. En ik vraag me af hoe dat voor jou moet zijn. Vraag ik me toch weer iets af. Niet doen. Helpt niet. Pijn. Dag Neel.