Kerstavond 2015. Met z'n zessen bij elkaar, want we zouden kadootjes uitpakken, eten en 's avonds gaan bowlen. Hoe anders is het gelopen. 's Ochtends eindelijk beiden ervan doordrongen dat het voor ons lieve hondje Nicky genoeg was geweest. Waarom nog langer rekken, voor haar geen plezier meer en daardoor voor ons ook niet. Het zou alleen nog maar slechter met haar gaan. De tumor groeide door en ze zou alleen nog maar verder uitteren want ze at niet meer. Gelukkig kon de dierenarts om een uur of 4 nog komen. En zo hebben we haar laten gaan, met z'n allen op de grond zittend, Nicky op mijn arm, Dick die haar kleine stukjes leverworst voerde, gekriebeld door ik weet niet hoeveel handen tegelijk. Heel rustig sliep ze in, met tevreden snurkgeluidjes die ons eraan herinnerden hoe ze vroeger vaker zo diep kon slapen. Lief klein hondje, wat een geweldig maatje ben je voor ons geweest. Voor altijd bij me in mijn hart. En daarom is het goed zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten